عبد الرحمن بن عبدالله از اهالی کوفه بود. او به همراه نامه های اهل کوفه، در مکه به حضور امام حسین(ع) رسید. هنگامی که امام،مسلم بن عقیل را به عنوان سفیر خود به کوفه فرستادند؛ به اشارت حضرت،عبدالرحمن نیز به کوفه بازگشت تا یاور و بازوی مسلم بن عقیل باشد.مسلم که به شهادت رسید، عبدالرحمن شبانه از کوفه خارج شد و به اردوگاه سیدالشهدا(ع)پیوست.
روز عاشورا هنگامی که عبدالرحمن به میدان رفت،این گونه رجز می خواند:

“من فرزند عبدالله و خاندان یزنم. باورمند دین حسین و حسنم. ضربه های کشنده ی یمنی بر فرقتان می زنم و با این جهاد به لطف خدای خویش امیدوارم .”
عبدالرحمن با قطعه قطعه ی بدن خویش ، تصویر زیبای عشق و ایثار را بر خاک داغ کربلا ترسیم کرد.