علامه مجلسى رحمه الله مى گويد: در احاديث معتبر از طرق شيعه و سنى روايت كرده اند كه بسيار مى شد فاطمه عليها السلام در خواب بود و امام حسين عليه السلام در گهواره مى گريست و جبرئيل گهواره آن حضرت را مى جنباند و با او سخن مى گفت و او را ساكت مى كرد چون فاطمه عليهاالسلام از خواب بيدار مى شد مى ديد كه گهواره آن حضرت مى جنبد، وكسى با آن حضرت سخن مى گويد، ولى فاطمه عليهاالسلام كسى را نمى ديد، چون جريان امر با به محضر رسول خدا صلى الله عليه و آله عرضه داشت حضرت فرمود: او جبرئيل است .
نيز روايت كرده اند: چون آن حضرت در شب تا در جايى مى نشست از پيشانى و زير گلوى آن حضرت نور مى درخشيد، زيرا رسول خدا صلى الله عليه و آله اين دو جا را بسيار مى بوسيد.

چهره درخشان حسين بن علي (ع)

على ربانى خلخالى

 

شيخ صدوق و ابن قولويه و ديگران از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده اند كه چون امام حسين عليه السلام متولد شد خداى جهان آفرين به جبرئيل امر كرد كه با هزار ملك براى تهنيت از طرف خداوند و از طرف خود به محضر مبارك پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله نازل شود جبرئيل عبوريش از جزيره اى افتاد با فرشته اى رو به رو شد كه از حاملان عرش ‍ الهى بود خداوند او را به امرى مقرر داشته بود و او در فرمان الهى كندى كرده بود، خداوند عالم هم بالش را در هم شكسته و او را در آن جزيره انداخته بود آن فرشته در آن جزيره مدت هفتصد سال بود كه خدا را عبادت مى كرد در روايتى آمده است كه خداوند بزرگ او را مخير كرد مابين عذاب دنيا و عذاب قيامت ، او عذاب دنيا را اختيار كرد سپس خدا او را در آن جزيره شكنجه داد آن فرشته ديد كه جبرئيل با فرشتگان فرود مى آيند از او پرسيد كه اراده كجا داريد ؟گفت :
خداى بزرگ به محمد صلى الله عليه و آله فرزندى كرامت فرموده است .
مرا امر كرده كه او را مبارك باد بگويم .
فطرس گفت : اى جبرئيل مرا نيز با خود ببر، شايد كه آن حضرت براى من دعا كند تا خداوند بزرگ از من در گذرد جبرئيل او را با خود به خدمت رسول خدا صلى الله عليه و آله برد تبريك عرضه داشت و شرح
حال فطرس را به عرض رسانيد. نبى اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: اى جبرئيل به فطرس بگو كه خود را به قنداقه اين مولود بمالد و به محل خود باز گردد فطرس خود را به قنداقه امام حسين عليه السلام ماليد
بال هايش ، روييد و به آسمان پرواز كرد و عرض كرد:
يا رسول الله ، همانا زود باشد كه اين مولود را امت تو شهيد كنند و اين نعمت كه از طرف امام حسين عليه السلام به من رسيد در عوض آن هر كس ‍ به او سلام كند من سلامش را به او برسانم و هر كه بر او صلوات بفرستد من صلواتش را به او مى رسانم طبق روايات ديگر چون فطرس به آسمان بالا مى رفت مى گفت : كيست چون من و حال آن كه من آزاد كرده حسين بن على و فاطمه و محمد صلى الله عليه و آله هستم .

منبع : چهره درخشان حسين بن علي ، علي رباني خلخالي

 

ابوهريره از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله عليه روايت كرده است : هنگامى كه خدا آدم را آفريد آدم در سمت راست عرش پنج شبح نور ديد كه در سجده و ركوع هستند آدم پرسيد: اين پنج شبح كه در هيبت و صورت من هستند كيانند ؟ پاسخ آمد: اينان پنج تن از فرزندان تو هستند كه پنج نام براى آنها از نام هاى خود مشتق كرده ام و اگر براى ايشان نبود، بهشت و جهنم و عرش و كرسى آسمان و زمين و فرشتگان و آدميان و جنيان را نمى آفريدم ، پس من محمود و اين محمد است ، و من عالى هستم و اين على است ، و من فاطرم و اين فاطمه است و من احسانم و اين حسن است ، و من محسنم ، و اين حسين است ، به عزتم سوگند كه هر كس ذره اى از كينه ايشان در دل داشته باشد، او را داخل آتش مى كنم ايشان برگزيدگان من هستند و به ايشان نجات مى دهم ، و به ايشان هلاك مى كنم ، هرگاه حاجتى دارى به اين پنج تن متوسل شود، پس ‍ پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود: ماييم كشتى نجات ، هر كس به آن متعلق شود نجات يابد و هر كس از آن برگردد هلاك شود.

منبع :‌چهره درخشان حسين بن علي (ع)، على ربانى خلخالى

شيخ طبرسى رحمة الله و ديگران به سند معتبر از امام رضا عليه السلام نقل كرده اند كه چون امام حسين عليه السلام متولد شد، رسول اكرم صلى الله عليه و آله به اسماء بنت عميس فرمود: فرزند مرا بياور اسماء گفت : آن نوزاد مقدس را در جامه سفيدى پيچيده به محضر نبى اكرم صلى الله عليه و آله و سلم بردم ، حضرت او را گرفته در دامن قرار داد، در گوش راست او اذان و در گوش چپ او اقامه گفت .
جبرئيل نازل شد و گفت : خداى بزرگ سلام مى رساند و مى فرمايد: چون على عليه السلام نسبت به تو منزله هارون است نسبت به موسى پس او را به اسم پسر كوچك هارون نام گذار شبير است و چون لغت عربى است او را حسين نام گذار.
پس پيامبر بزرگوار او را بوسه داد و گريست و فرمود: تو را معصيتى بزرگ در پيش است پروردگار را لعنت كن قاتل او را. فرمود اى اسماء اين خبر را به فاطمه مگو چون روز هفتم شد نبى اكرم فرمود: فرزند مرا بياور، چون او را به نزد آن حضرت بردم گوسفندى براى امام حسين عليه السلام عقيقه كرد، يك ران قربانى را به قابله داد و سر نوزاد عزيزش را تراشيده و به وزن موى سرش نقره صدقه داد پس او را در دامن خود قرار داد و فرمود: اى اباعبدالله ، چه بسيار گران است بر من كشته شدن تو سپس نبى اكرم بسيار گريه مى كرد اسماء گفت : پدر و مادرم فداى تو باد، اين چه گفتارى است كه در روز نخستين ولادت بر زبان جارى كردى و امر نيز فرمودى و گريه مى كنى ؟!
حضرت فرمود: مى گويم بر اين فرزند دلبند خود كه گروهى ستمگر از بنى اميه او را خواهند كشت خدا نرساند به ايشان شفاعت مرا، خواهد كشت او را مردى كه رخنه در دين من خواهد كرد و به خداوند بزرگ كافر خواهد شد.
نبى اكرم صلى الله عليه و آله گفت : خداوندا مى خواهم از تو در حق اين دو فرزندم آنچه خواست ابراهيم در حق ذريت خود خداوندا، تو دوست دار ايشان را و دوست دار، هر كه دوست مى دارد ايشان را و لعنت كن هر كه ايشان را دشمن دارد لعنتى چندان كه آسمان و زمين پر شود.

منبع : چهره درخشان حسين بن علي (ع)، على ربانى خلخالى

ای نور دیده من! ای مولا و سرور من! ای قامت رعنای عدالت و ای عزیزترین!

اشک فراق از دیدگانم می چکد. زیرا جمعه ای دیگر رسیده است و مرغ دلم به هوای کوی تو، هوایی شده است. تو می آیی، با یک سبد نور، با یک سبد امید. تو می آیی، اما نمی دانم درکدام جمعه؟ گاهی وقتها فکر می کنم آیا زنده می مانم تا ظهور پرحضورت را درک نمایم و یا اگر از این دیار کوچ کردم، آنگاه که تو بیایی آیا من از خاک برمی خیزم و در رکابت غلامی می کنم؟

همه می گویند غروب جمعه دلگیر است، اما نمی گویید چرا؟ جمعه هم از پی نیامدنت داغ سکوت بر لب می زند و تا جمعه ای دیگر خاموش می ماند.

اما آن جمعه که بیایی، ابرهای متراکم و تاریک را از دلها می زدایی و چشم هایی را که حسرت زیارت آفتاب دارند را به نوازش نور و مهربانی می خوانی.

آنگاه که تو بیایی، دست های آسمان هم در پی یاری تو قنوت می کنند. کوه ها کمر خود را برای کمک به تو محکم می کنند، چشم های دریا برای دیدنت باز می شوند، سروها برای بوسیدنت قدقامت می کنند، نرگس ها دیگر روی زرد ندارند، شقایق ها دیگر داغ به سینه ندارند و کبوترها، مقیم خانه تو می شوند.

آن روز که تو بیایی، روز است و دیگر شب نیست. آن روز که تو بیایی، بهار است و زمستان نیست. آن روز که تو بیایی جمعه است…

1-على امام مبين و امام متقين است.

2-على به سوى حق هدايت مى‏ كند و به آن عمل مى نمايد، و باطل را از بين مي برد و از آن نهى مي ‏كند، و در راه خدا سرزنش ملامت كننده‏اى او را مانع نمى ‏شود.

3-على اول كسى است كه به خدا ايمان آورد.

4-على را بر همه تفضيل دهيد كه او بعد از من، از هر مرد و زنى بالاتر است.

5-على «جَنْب» خداست كه در قرآن مي‏فرمايد: «يا حَسْرَتا عَلى ما فَرَّطْتُ في جَنْبِ اللَّهِ56/زمر».

6-اين على است كه از همه‏ شما بيشتر مرا يارى كرده، و از همه‏ شما به من سزاوارتر است، و از همه‏ شما به من نزديك‏تر و نزد من از همه‏ شما عزيزتر است. من و خدا از او راضى هستيم.

7-هيچ آيه ‏اى درباره‏ ى رضاى خداوند نازل نشده مگر در مورد على.

8-خداوند مؤمنين را در قرآن مورد خطاب قرار نداده مگر اينكه اول مخاطب آن على بوده است.

9-خداوند در سوره‏  «هل أتى» گواهىِ بهشت را جز براى على نداده است.

10-سوره ‏ «هل أتى» درباره ‏ى غير على و در مدح غير او نازل نشده است.

11-على يارى دهنده‏ ى دينِ خدا و دفاع كننده از رسول خدا است.

12-على است تقى و نقى و هادى و مهدى.

13-على است محل وعده‏ هاى الهى.

14-على بشارت دهنده است. على هدايت كننده است.

15-على است آن كس كه خداوند او را از من خلق كرده و من از اويم.

16-فضائل على بن ابيطالب نزد خداوند است، و خداوند آنها را در قرآن نازل كرده و بيش از آن است كه من در مجلس واحد همه‏ آنها را بشمارم. پس هر كس از فضائل او به شما خبر داد- كه معرفت آن را هم داشت- از او بپذيريد.

برگرفته از خطبه غدير

مَن ضَرَبَ بِسَيفَين

علي (ع) كسي است كه با 2 شمشير مي جنگيد .

توضيح : يكي از برترين فضايل حضرت علي (ع) ضيلت جنگاوري و كوشش خستگي ناپذير ايشان در راه اجراي عدالت و دفاع از دين حق بود . قرآن كريم در بيان فضيلت مجاهدان مي فرمايد :

« و فَضَّلَ الله المُجاهدينَ عَلََي القاعِدينَ اجراً عظيماً »

« و خداوند مجاهدان را برنشستگان از جنگ به اجر و ثوابي بزرگ برتري داده است. »

علامه مجلسي (ره) در توضيح مراد از نبرد حضرت علي (ع) با دو شمشير چند احتمال را بيان مي كند :

1- مراد از سيفين يكي شمشير تنزيل است كه منظور جنگ در زمان حيات پيامبر (ص) در برابر كفار است و ديگري شمشير تاويل است كه منظور جنگ پس از پيامبر (ص) با مسلمانان منافق مي باشد .

2 – مراد از نبرد با 2 شمشير جنگيدن همزمان با 2 شمشير است .

3- مراد از نبرد با 2 شمشير ، اين است كه معمولا در جنگ ها به خاطر شدت ضربات حضرت علي (ع) شمشير خم و يا كج شده و از كارايي مي افتاد ، لذاحضرت آن شمشير را رها كرده و با شمشير ديگري نبرد را ادامه مي دادند.

4- مراد از نبرد با 2 شمشير ،اين است كه ذوالفقار حضرتش از هر 2 طرف تيز شده بود .گويي حضرت با 2 شمشير مي جنگيدند كه در رفت با ضربه اي و در برگشت با ضربه اي ديگر ، دشمنان را به زمين مي افكندند.

وَ طَعَنَ بِرَمحَين

« علي (ع) با 2 نيزه ضربه مي زد . »   

توضيح : حضرت علي (ع) مردي استثنائي در علم ، عبادت  ، خدمت و جنگ بود . آن چنان كه هزار باب علم بر او گشوده شده بود ، در 24 ساعت 1000 ركعت نماز مي خواند و در جنگ نيز با شمشير و 2 نيزه مي جنگيد . او چون امت واحده بود ، همچنان كه قرآن در وصف ابراهيم مي فرمايد : « كان ابراهيمٌ امه واحده » ( ابراهيم به تنهايي يك امت واحده بود .)

حضرت در وصف خود مي فرمايند :

( منم مرگ كشنده ، فرو رونده در كام مرگ و خاطرات در شب هاي خواب آلودگي ديگران ، جنگجويي با دو شمشير سنگين و دو نيزه طولاني . )  

 منبع :‌ اخلاق علوي گل روي علي ، مهدي نيلي پور

 

ظهور ملائكه به صورت آدمي در موارد خاصي اتفاق نيافتاده كه پيام خاصي براي هدايت مردم همراه داشته  است. در غدير نيز اين اتفاق پس از سخنراني پيامبر (ص) پيش آمد و بار ديگر حجت را بر همگان تمام كرد.

مردي زيبا صورت و خوشبوي كنار مردم ايستاده بود و مي گفت :

به خدا قسم روزي مانند امروز هرگز نديدم. چقدر كار پسرعمويش را موكد نمود ،و براي او پيماني بست كه جز كافر به خدا و رسولش آ» را بر هم نمي زند . واي بر كسي كه پيمان او را بشكند.

عمر نزد پيامبر (ص) آمد و عرض كرد : شنيدي اين مرد چه گفت ؟ نه . حضرت فرمود :

او روح الامين جبرئيل بود. تو مواظب باش اين پيمان را نشكني ، كه اگر چنين كني خدا و رسول و ملائكه ومومنان از تو بيزار خواهند بود !

منبع:‌گزارش لحظه به لحظه از واقعه غدير ، محمدباقر انصاري .