در يكي از شب هاي آخر عمر استاد علامه طباطبايي در خدمت او بودم در بستر نشسته بود و با چشمان نافذش به گوشه اتاق نگاه مي كرد ولي ياراي سخن گفتن را نداشت خواستم سخن و دستوري از او بشنوم و يادگار داشته باشم . عرض كردم براي توجه به خدا و حضور قلب در نماز چه راهي را توصيه مي فرماييد ؟ به سوي من متوجه شد . لب هايش حركت كرد و با آهنگي بسيار ضعيف كه به سختي شنيده ميشد فرمود :

« توجه ، مراوده . توجه ، مراقبه . توجه ، مراوده »

و اين جمله را بيش از 10 بار تكرار فرمود استاد در حالي اين سخن را مي گفت كه از همه امور دنيا غافل بود اما به امور معنوي و ياد خدا توجه زيادي داشت . ايشان نماز ، مراقبت ، مواظبت نفس خويشتن و تهذيب خويش را موجب حضور قلب و توجه دائمي به خدا مي شمرد.

علامه طبابايي ، احمد لقماني