ظهور ملائكه به صورت آدمي در موارد خاصي اتفاق نيافتاده كه پيام خاصي براي هدايت مردم همراه داشته  است. در غدير نيز اين اتفاق پس از سخنراني پيامبر (ص) پيش آمد و بار ديگر حجت را بر همگان تمام كرد.

مردي زيبا صورت و خوشبوي كنار مردم ايستاده بود و مي گفت :

به خدا قسم روزي مانند امروز هرگز نديدم. چقدر كار پسرعمويش را موكد نمود ،و براي او پيماني بست كه جز كافر به خدا و رسولش آ» را بر هم نمي زند . واي بر كسي كه پيمان او را بشكند.

عمر نزد پيامبر (ص) آمد و عرض كرد : شنيدي اين مرد چه گفت ؟ نه . حضرت فرمود :

او روح الامين جبرئيل بود. تو مواظب باش اين پيمان را نشكني ، كه اگر چنين كني خدا و رسول و ملائكه ومومنان از تو بيزار خواهند بود !

منبع:‌گزارش لحظه به لحظه از واقعه غدير ، محمدباقر انصاري .

 

نماي نخست

توقف

انگار همين تازگي ها بود نه هزارو چند صد سال پيش … هم شگفت زده بودم و هم نگران ….

 هيچ كس نمي دانست چرا از رفتن باز مانده ايم ….

دستور بود …. بايد صبر مي كرديم تا همه برسند ….

خودم را سرگرم مي كنم با نگاه كردن به جهاز شتران …. كه منبر مي شود ….

نماي دوم

اول دفتر

همه مي رسند … دستور جلسه نماز جماعت است و بعد سخنراني ….

 واحد و يگانه است …. علي و عظيم ….. همه چيز با ستايش او آغاز مي شود ….

 باز هم ستايش : همه چيز به سوي او باز مي گردد …

به ما نگاه مي كند خدا …. و ما با حواس جمع حتي نمي بينيم ….

 ستايش ديگر: مثل آب خوردن است براي او …. بي تامل آسان … هستي پا مي گيرد …

ادامه »

سر چشمه ی وحی در کویر است،غدیر
تقدیر خداوند قدیر است،غدیر
ای عشق!بگو به تشنه کامان ولا
دریاست،اگر چه آبگیر است، غدیر

محمد جواد شفق خراسانی

این خانه بی دلیل ترک بر نداشته ست   

 مولای ما نمونه ی دیگر نداشته ست 

 اعجاز خلقت است و برابر نداشته ست 

وقت طواف دور حرم فکر می کنم

  این خانه بی دلیل ترک بر نداشته ست  

دیدیم در غدیر که دنیا به جز علی     

آیینه ای برای پیمبر نداشته ست 

 سوگند می خورم که نبی شهر علم بود  

 شهری که جزعلی دردیگر نداشته ست

یا غیر لا فتی صفتی در خورش نبود     

 یا جبرئیل واژه ی بهتر نداشته ست 

 چون روز روشن است که درجهل گمشده ست    

 هر کسی که ختم نادعلی بر نداشته ست                                  

 این شعر استعاره ندارد برای او         

 تقصیر من که نیست!برابر نداشته ست.

حمید رضا برقعی

 

آرد جو

پذيرايي از مهمانان حضرت امير (ع) با امام مجتبي (ع) بود. روزي سفيري از روم آمده بود . سفره كه پهن شد ، اظهار حسرت كرد و گفت : فقيري را ديده بودم در شهر شما و به يادش افتادم ، خوب است براي او غذا بفرستيد ، حضرت فرمودند : «كجا بود ؟ » عرض كرد : ‌شبي به مسجد كوفه رفتم (شايد چند روزي نانشناس در كوفه رفت و امد مي كرده تا ببيند چه خبر است ؟ ) بعد از نماز عربي را ديدم كه مي خواست افطار كند . آرد جو را مشت كرده در دهان ريخت و با كوزه آب مي خورد . به من تعارف كرد، نتوانستم بخورم ، دلم برايش مي سوزد ! صداي گريه امام مجتبي (ع ) بلند شد ، فرمود : « ‌او پدرم علي خليفه مسلمانان است . » 

( ينابيع الموده ، قندوزي ، ص 147 .)