نماي نخست

توقف

انگار همين تازگي ها بود نه هزارو چند صد سال پيش … هم شگفت زده بودم و هم نگران ….

 هيچ كس نمي دانست چرا از رفتن باز مانده ايم ….

دستور بود …. بايد صبر مي كرديم تا همه برسند ….

خودم را سرگرم مي كنم با نگاه كردن به جهاز شتران …. كه منبر مي شود ….

نماي دوم

اول دفتر

همه مي رسند … دستور جلسه نماز جماعت است و بعد سخنراني ….

 واحد و يگانه است …. علي و عظيم ….. همه چيز با ستايش او آغاز مي شود ….

 باز هم ستايش : همه چيز به سوي او باز مي گردد …

به ما نگاه مي كند خدا …. و ما با حواس جمع حتي نمي بينيم ….

 ستايش ديگر: مثل آب خوردن است براي او …. بي تامل آسان … هستي پا مي گيرد …

ادامه »

سر چشمه ی وحی در کویر است،غدیر
تقدیر خداوند قدیر است،غدیر
ای عشق!بگو به تشنه کامان ولا
دریاست،اگر چه آبگیر است، غدیر

محمد جواد شفق خراسانی

این خانه بی دلیل ترک بر نداشته ست   

 مولای ما نمونه ی دیگر نداشته ست 

 اعجاز خلقت است و برابر نداشته ست 

وقت طواف دور حرم فکر می کنم

  این خانه بی دلیل ترک بر نداشته ست  

دیدیم در غدیر که دنیا به جز علی     

آیینه ای برای پیمبر نداشته ست 

 سوگند می خورم که نبی شهر علم بود  

 شهری که جزعلی دردیگر نداشته ست

یا غیر لا فتی صفتی در خورش نبود     

 یا جبرئیل واژه ی بهتر نداشته ست 

 چون روز روشن است که درجهل گمشده ست    

 هر کسی که ختم نادعلی بر نداشته ست                                  

 این شعر استعاره ندارد برای او         

 تقصیر من که نیست!برابر نداشته ست.

حمید رضا برقعی

 

آرد جو

پذيرايي از مهمانان حضرت امير (ع) با امام مجتبي (ع) بود. روزي سفيري از روم آمده بود . سفره كه پهن شد ، اظهار حسرت كرد و گفت : فقيري را ديده بودم در شهر شما و به يادش افتادم ، خوب است براي او غذا بفرستيد ، حضرت فرمودند : «كجا بود ؟ » عرض كرد : ‌شبي به مسجد كوفه رفتم (شايد چند روزي نانشناس در كوفه رفت و امد مي كرده تا ببيند چه خبر است ؟ ) بعد از نماز عربي را ديدم كه مي خواست افطار كند . آرد جو را مشت كرده در دهان ريخت و با كوزه آب مي خورد . به من تعارف كرد، نتوانستم بخورم ، دلم برايش مي سوزد ! صداي گريه امام مجتبي (ع ) بلند شد ، فرمود : « ‌او پدرم علي خليفه مسلمانان است . » 

( ينابيع الموده ، قندوزي ، ص 147 .)   

 

برای نمازكه می ایستاد،شانه هایش را باز می كرد وسینه اش را می داد جلو.
یك بار بهش گفتم‹‹چـرا سر نماز این طور می كنی؟››
گفت‹‹وقتی نماز می خوانی مقابل ارشد ترین ذات ایستاده ای. پس باید خبردار بایستی و سینه ات صاف باشد.››
باخودم می خندیدم كه دكتر فكر می كند خدا هم تیمسار است.

يادگاران ، ج1 ، ص 67 .

 

پسرکی دو سیب در دست داشت
مادرش گفت:
یکی از سیب هاتو به من میدی؟
پسرک یک گاز بر این سیب زد
و گازی به آن سیب !
لبخند روی لبان مادر خشکید!
سیمایش داد می زد که چقدر از پسرکش ناامید شده اما پسرک یکی از سیب های گاز زده را به طرف مادر گرفت و گفت:
بیا مامان!
این یکی ، شیرین تره!!!!
مادر ، خشکش زد
چه اندیشه ای با ذهن خود کرده بود..!

هر قدر هم که با تجربه باشید
قضاوت خود را به خاطر خدا به تأخیر بیاندازید
و بگذارید طرف ، فرصتی برای توضیح داشته باشد .

می خواستم برم دستشویی وقتی رسیدم، دیدم همه آفتابه ها خالیند. برای پر کردن کردن آفتابه ها باید چند صد متر تا حور(دریاچه) می رفتیم زورم اومد برم. یه بسیجی اون طرف وایساده بود. صداش زدم:
برادر…! میشه این آفتابه رو برام آب کنی؟ اونم آفتابه رو گرفت و رفت .وقتی آورد دیدم آبی که آورده خیلی کثیفه.
بهش گفتم : “اگه از صد متر اونطرف تر آب اورده بودی تمیز تر بودا. برو تمیزترش رو بیار".
آفتابه رو از من گرفت. رفت آب تمیز آورد. داد دستم و آروم رفت.

چند روز بعد قراربود فرمانده لشکر برامون حرف بزنه. دیدم همون کسی که چند روز پیش برام آب آورده بود، رفت پشت میکروفون!
کسی که امروز بهش میگن:
سردار شهید مهدی زین الدین
فرمانده لشکر علی بن ابیطالب علیه السلام…

منبع: کتاب یادگاران ص۷۷

در شهر مدينه چشم به جهان گشود . اين بانوي بزرگوار از همان آغاز در محيطي پرورش يافت كه پدر و مادر ، برادرها و خواهرها همه از برترين هاي زمان و داراي نيكوترين اخلاق بودند و اين سبب مي شد كه آن بانوي بزگوار در بهترين محيط رشد نمايد . اين محيط سالم با رشد شخصيتي آن بانوي بزرگوار سبب شد كه ايشان داراي صفات خوب و پسنديده اي شوند. آن بانوي بزرگوار بسيار باتقوا و بلندمرتبه بودند. امام صادق (ع) در وصف ايشان فرمودند :

«آگاه باشيد كه براي خدا حرمي است و آن مكه است ؛ و براي پيامبر حرمي است و آن مدينه است و براي اميرالمومنين حرمي است و آن كوفه است. بدانيد كه حرم من و فرزندان بعداز من قم است. آگاه باشيد كه قم ، كوفه كوچك است. »

همچنين امام صادق (ع) مي فرمايند : «بدانيد بهشت 8 دروازه دارد كه 3 تاي آن به سوي قم است. بانويي از فرزندان من به نام فاطمه ، دختر موسي در آنجا رحلت مي كند كه با شفاعت او ، همه شيعيان ما وارد بهشت مي شوند . »

اين بانوي بزرگوار در روايات به كريمه اهل بيت شهرت دارند يعني كسي كه در ميان اهل بيت بخشش فراوان دارد و زياد عطا مي كند. اين لقب را امام صادق (ع) به اين بانو داده اند.

مشهورترين لقب ايشان كه معصومه نام دارد از طرف برادر بزرگوارشان امام رضا (ع) به ايشان اختصاص يافته است .

امام رضا (ع) مي فرمايند : « من زار المعصومه بقم كمن زارني ؛ هر كسي حضرت معصومه (ع) را در شهر قم زيارت نمايد مثل كسي مي ماند كه مرا زيارت كرده است .»